Ο Πολυχρόνης, μαοϊκός αριστεριστής την γενιάς του Πολυτεχνείου, κάνει έναν κριτικό απολογισμό της ζωής του και με λύπη διαπιστώνει το συμβιβασμό των πρώην συντρόφων του και τον ουτοπισμό των ιδεών του. Μόνο η αυτοκτονία ή η τρέλα θα μπορούσε να διαδεχθεί το "όνειρο" μιας αριστερίστικης νύχτας. Η υπάρχει άλλη ελπίδα;